Το ιταλικό panettone κερδίζει θέση στο εορταστικό τραπέζι των Ελλήνων

Ανάμεσα στα ελληνικά παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα γλυκίσματα, τους κουραμπιέδες, τα μελομακάρονα και τις δίπλες, τα τελευταία χρόνια, ένα ιταλικό έδεσμα, το panettone κερδίζει τα τελευταία χρόνια μία θέση στο εορταστικό τραπέζι των Ελλήνων.

Το κλασικό ιταλικό panettone είναι γεμιστό με αποξηραμένες σταφίδες και ζαχαρωμένη φλούδα πορτοκαλιού και λεμονιού αλλά πλέον το βρίσκει κανείς με διαφόρων ειδών γέμιση, όπως σοκολάτα, καραμέλα κτλ. Κατάγεται από το Μιλάνο ενώ για τη δημιουργία του υπάρχουν αρκετές διαφορετικές θεωρίες.

Κατά μία εκδοχή, η ονομασία του προέρχεται από το ιταλικό «panetto», δηλαδή «μικρό ψωμί» το οποίο με την κατάληξη «οne» μετατρέπεται σε «μεγάλο ψωμί» ενώ σύμφωνα με μία άλλη, προέρχεται από τη φράση «pan del ton», που σημαίνει «ψωμί της πολυτέλειας».

Υπάρχουν επίσης δύο δημοφιλείς «θρύλοι» σύμφωνα με τους οποίους το panettone προέρχεται από τη φράση «Pan di Toni», δηλαδή «το ψωμί του Τόνι». Ο Τόνι ήταν ο φούρναρης που είχε κληθεί να επιμεληθεί τα αρτοσκευάσματα για το βασιλικό γιορτινό τραπέζι του Λουδοβίκο Ντι Μόρο τα Χριστούγεννα του 1476. Τον πήρε όμως ο ύπνος καθώς περίμενε να ψηθούν κι όταν ξύπνησε είχαν καεί. Στην απελπισία του, πήρε το ζυμάρι που είχε περισσέψει, πρόσθεσε αυγά, μέλι, σταφίδες, ζαχαρωμένα φρούτα και επινόησε μία συνταγή προσφέροντας τη στον Λουδοβίκο ως κάτι ξεχωριστό.

Σύμφωνα με έναν άλλο «θρύλο» ο αριστοκράτης Ughetto Atellani αγάπησε την Adalgisa, τη φτωχή κόρη ενός φούρναρη που τον έλεγαν Τoνι. Προκειμένου να «κερδίσει» την ίδια και την οικογενειά της, επινόησε μια συνταγή για ένα γλυκό ψωμί, που το έφτιαξε με αυγά, μέλι και φρέσκο βούτυρο, το γέμισε ζαχαρωμένα φρούτα και το προσέφερε στην οικογένεια της. Το όνομα «Pan di Toni», δόθηκε προς τιμήν του πατέρα της νύφης.

Το panettone καθιερώθηκε πάντως τον 20ο αιώνα και ενώ είχε προηγηθεί ο σκληρός ανταγωνισμός δύο Μιλανέζων αρτοποιών. Το 1919, ο Angelo Motta, έδωσε στο έδεσμα τη μορφή με την οποία το γνωρίζουμε σήμερα καθώς τριπλασίασε το ύψος του, αφήνοντας το να φουσκώσει περίπου για ένα 24ωρο. Στη συνταγή προσαρμόστηκε αργότερα και ο ανταγωνιστής του, ο Gioacchino Alemagna. Απόρροια του ανταγωνισμού των δύο, ήταν πολλοί φούρνοι του Μιλάνου και στη συνέχεια ολόκληρης της Ιταλίας να μπουν στην ίδια διαδικασία. Τα δύο αυτά ιταλικά brand, Motta και Alemagna, διατηρούνται μέχρι σήμερα.

Ακολουθήστε το foodlife.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις